پی وی سی (PVC) چیست؟

ماده تشکیل دهنده polichloroethylene (پلی وینیل کلراید) یا پی وی سی نوعی پلاستیک بسیار پر کاربرد است.

این ماده در حال حاضر 50 الی 60 درصد در سازه های ساختمانی که به دست بشر ساخته می شود مصرف می شود. در سال های گذشته پی وی سی جایگزین چوب، سیمان و سفال شده است.

پی وی سی در ساخت لوله برق، لوله فاضلاب، کانال و لوازم نصب کردنی، صفحات گرامافون، کارت ها، پنجره ها، درب منزل، کف سازی و سقف سازی و در شکل نرم برای عایق و پوسته های کابل الکتریکی، توپ های بازی، لباس های کار و …… کاربرد دارد.

فرمول مولکولی پی وی سی به شکل زیر می باشد:

{2}(C2H3CL)n

نمک خام و طعام مواد تشکیل دهنده اصلی پی وی سی می باشد که از نفت سیاه، نمک، کلر و ماده اتیلن به دست می آید.

پی وی سی پلاستیک بسیار مستحکم است که با اضافه کردن روان کننده ها قابل انعطاف و نرم می شود که در مقابل آب و هوا بسیار مقاوم می باشد.

تاریخ پیدایش

پلی وینیل کلراید (ماده تشکیل دهنده پی وی سی) در قرن 19 به دست هنری ویکتور رگنالت در سال 1835 و در سال 1872 به دست اوگن بومان اکتشاف شد.

در اوایل قرن 20 شیمیدان روی ایوان اوسترو میسلنسکی و فریتر کلات هر دو سعی کردند تا از پی وی سی در محصولات تجاری استفاده کنند که سختی های کار با این پلیمر سخت و محکم ، تلاش های آنها را بی نتیجه گذاشت.

در اواسط سال 1926 والدوسمون با افزودن مواد افزودنی یو پی وی سی را اختراع کرد. خیلی زود استفاده از یو پی وی سی به دلیل انعطاف پذیر بودن در صنعت گسترش یافت.

روش تولید پی وی سی

به 3 روش زیر تولید می شود:

• روش اکستروژنی : جهت تولید پروفیل، کابل، لوله برق، گرانول سازی و ساخت پنچره می باشد.
• روش پوشش دهی دورانی : جهت تولید دستکش های صنعتی و خانگی، توپ های بازی و ….. می باشد.
• روش تزریقی یا فشاری : جهت تولید قطعه های pvc سخت و صنعتی می باشد.